wtorek, 3 grudnia 2019

NOCnik Trial


noCnik Trail. Ciągle się zastanawiam od czego pochodzi nazwa biegu, czy od nocy czy od nocnika, czyli od kibelka dla małych dzieci ... I teraz już wiem. Nazwa pochodzi od wszystkiego co powyżej napisałem.
Nie wiedziałem czego się spodziewać po tym biegu. Nie dość że nie znam za bardzo tych terenów to jeszcze wszystko będzie po ciemku. Ale wiem że będzie zabawa, nowe doświadczenie, nowa kreska na stravie 😋 Temperatura bliska zeru. Zastanawiam się, które buty wybrać? Do czego to już doszło abym miał dwie pary butów biegowych? To się robi niebezpieczne, boję się. Wybór mam pomiędzy starymi bezbieżnikowymi wysłużonymi oraz nówki, z super bieżnikiem ale za karę obgryzają paznokcie. Kocham moje Stópki więc zakładam stare wysłużone trzewiki.


 Wbijam na start. Oczywiście pierwsza linia. Szybka komenda startowa, nie zdążyłem zmarznąć i ogień. Start mam świetny. Zyskuje przewagę kilkudziesięciu metrów i tak biegnę Ja, asfalt i peleton gdzieś za mną.  Ostry skręt w lewo i zaczynam podbieg. Wciąż prowadzę. Zegarek pokazuje 1 km 500 m. W tym momencie zostaję wyprzedzony, tracę prowadzenie. Wcale mnie to nie dziwi, w końcu na Nocniku siedzą sami wymiatacze więc niech gonią do przodu, Przecież to są zawodowcy. Naliczyłem, że wyprzedziło mnie 6 osób. Biegnę siódmy. Na starcie brałbym to miejsce w ciemno. Tak w ciemno ponieważ jest ciemno i widzę to co mi czołówka oświetla.


 Na podbiegu duże błoto, zaczynam się ślizgać. Trudno, myślę sobie. Nie będzie gonitwy, pozostaje zabawa. W końcu niepowodzenie w biegu będę mógł zwalić na źle dobrane obuwie, bo bolące nogi nie są już w modzie. Zaczyna się pierwszy zbieg. W miarę czuje że biegnę, pomimo ślizgawki na błotku jest nieźle. W oddali widać tylko zanikające światło zawodnika przede mną. Biegnę sobie. Chyba najlepiej będzie jak zamknę oczy i będę jak ślepy koń na Wielkiej Pardubickiej czyli "nie widzę przeszkód". Zaczynam drugi podbieg. Podbieg na "Mogiłę". Przed startem wszyscy straszyli, że ta góra jest straszna, że nie da się wybiec, że tylko na czworaka. I co ? I biegnę na tą mogiłę, chociaż jak wybiegnę ta mogiła może być moja. Złóżcie mnie tam na szczycie, jak umrę. Nie było jednak tragedii. Wybiegłem. Po drodze zacząłem wyprzedzać zawodników z dystansu 10 km ale wciąż przede mną mam zawodnika z 20 km. Na podbiegach zbliżam się do Niego, na zbieganiu jest o wiele lepszy. Zbliża się 9 km. biegu. W oddali słyszę bufet, dobiegam, szybki łyk wody i gonię dalej. Na niebie pojawia się księżyc. Patrzę na niego i myślę sobie: "co to znów dziś zaćmienie"? A to chyba w mojej głowie zaćmienie ze zmęczenia bo księżyc był normalny. Ok. Muszę skupić się na podbiegu i gonić. Powolutku doganiam na podbiegu dwóch zawodników z mojego dystansu. Jestem tuż za Nimi, zamieniamy kilka słów. Niestety, zaczyna się zbieg i pomimo iż wydaje mi się, że biegnę szybko, chłopaki uciekają na dobre 200 metrów. Tu znów mieszamy się z zawodnikami z krótszego dystansu. Podbieg pod Przymiarki. Wbiegam na jakąś szeroką polanę, w sumie i tak nic nie widać. Znów zaczynam doganiać dwójkę moich konkurentów, którzy biegną razem jak by się za ręce trzymali. Biegnąc w górę, patrząc pod nogi, zauważam małą myszkę siedzącą z boku szlaku. Zapewne kibicowała nam wszystkim.


Między czasie ktoś pstryka zdjęcia, skręt w prawo, troszkę wiatru po plecach i podbiegamy kierując się w stronę Bałucianki. Tu na szczycie dopadam obydwóch towarzyszy niedoli. W głowie zaczynam układać plan. Tak pierwszy raz plan walki, że będę walczył o miejsce a nie tylko biegł swoje. Tylko jak tu walczyć jak biegnę prawie na maxa? Wybiegamy na asfalt. Lekkie wzniesienie. Powolutku wyprzedzam, ale pochrzaniło mi się ze jadę rowerem wiec chowam się za plecy przeciwnika i wydaje mi się że jestem w Jego tunelu aerodynamicznym. Skręcamy z asfaltu w szeroką szutrówkę, troszkę większe wzniesienie. Tu zaczynam podkręcać tempo, wychodzę na prowadzenie i słyszę że kroki za mną są lekko "oddalone". Czyli plan się powiódł. Zaczynamy zbieg. Nie wiem co się stało ale na zbiegu "puszczam lejce" i jeszcze bardziej przyspieszam. Chłopaki zostali z tyłu. Jednak po chwili słyszę, kroki i widzę smugę światła za mną. Jednak ktoś mnie dopadł. No trudno, jak by ty był podbieg, nie mieliby tak łatwo. Zostaje wyprzedzony na zbiegu ale tylko przez jednego zawodnika, który bardzo szybko mi ucieka. Drugi został, udało się Go zmęczyć. Czyli plan w połowie się powiódł.

 Patrzę na zegarek i zaczynam kalkulować. Fajnie by było zmieścić się w 1h 50min. Po szybkim przeliczeniu obstawiam że jest taka szansa. (matematyk siedmiu boleści)  Ciągle zbieg. W pewnym momencie jednak upadam na kolana. Chyba nadszedł czas modlitwy. Zaczynam nucić piosenkę Kazika: "Na kolana chamy, śpiewał Lucjan Pavarotti". Jednak podnoszę się szybciej niż upadłem. W oddali słyszę buszującego po krzakach konkurenta, który mnie wyprzedził. Wpadł w krzaki i starał się uwolnić. Niestety nadrobił nade mną dużo więc nie ma już podejścia aby Go  wyprzedzić.  Końcówka jest asfaltowa.Około kilometr do mety. Tyły bezpieczne, no chyba że dogoni mnie ktoś kto końcówkę potrafi biec w tempie 2:00 km/min. Słychać głos spikera, więc jest już prawie meta. Okrążam stadion i wbiegam na metę. Czas z zegarka na mecie to : 1:45:27, czyli świetny. I w tym momencie zaskoczenie. Sędzia mówi: "Gratulacje Kuba, jesteś czwarty". "Jak czwarty"? " JAK"? Skoro wg moich obliczeń jestem szósty. Gdzie wyprzedziłem dwóch zawodników? Tego nie wiem, ale wiem że na ostatnim zbiegu przegrałem podium. Z resztą należało się koledze, bo wymiata na zbiegach jak prawdziwy biegacz terenowy a nie ja, czasem tylko truchtający po nierównościach.


Podsumowując kiblowanie. Świetna, kameralna impreza. Trasa prawie doskonale oznaczona, dająca popalić, ale dająca również satysfakcję oraz nowe świetne doświadczenie jakim jest bieganie w świetle zaćmienia księżyca, tzn zaćmienia umysłowego ale w blasku czołówki. Dodatkowo co kilka kilometrów, organizator zapewnił przenośne toalety dla potrzebujących. Nocniki były wszędzie.  A tak na poważnie to przecież nie wiem gdzie byłem, co widziałem gdyż nic nie widziałem. Stare biegowe przysłowie mówi: "nie sztuką jest przebiec i nic nie zobaczyć". W przypadku tego biegu przysłowie brzmi: "Sztuką jest przebiec i cokolwiek zobaczyć".


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz